Abbas el-Akkâd Örnekliğinde Dîvan Ekolü Şairlerinde Ümitsizlik Teması

Osmanlı Devleti’nin yıkılması sonucunda yeni devletlerin oluşması ve dünyaya hâkim olan milliyetçilik akımı, birçok yönelişi ekolü beraberinde getirdi. Arap toplumunda kitleleri etkileyen en önemli araç hayatın odak noktası şiir, modern dönemde toplumun bir yansıması olarak milliyetçi siyasi hemen ardından Fransız İngiliz işgallerinin doğurduğu sömürge karşıtı şiir karşımıza çıkar. Özellikle 19. yy.’dan sonra edebiyatçıları, fikir insanları eserleri dikkatle takip edilen Mısır Suriye, edebi, ideolojik akımlara öncülük etti. yy. sonlarında şiirinin ihyası amacıyla Barûdî (1839-1904), Ahmed Şevki (1868-1932) Hâfız İbrahim (1871-1932) tarafından kurulan NeoKlasik Ekol, yapısında konularında kadim şiiri örnek almıştır. Peşlerinden gelen Abbas el-Akkâd (1889-1964), Abdülkadir Mâzinî (1890-1949) Abdurrahman Şükrî (1886-1958)’den oluşan Dîvan Ekolü şairleri ise, şiirinde edebi tenkitte dizi yenileşme gerçekleştirmişler, kendilerinden Mehcer Apollo gibi konuda önderlik etmişlerdir. Bu ekol, edebiyatında şiire yön veren medrese olup şiirin muhtevasında, hatta algısında şiirden tamamen farklı bakış açısına sahiptir. Ekolüne göre, değeri şairin duygularının samimiyeti (sıdku’ş-şi’r) ölçüsündedir. Döneme sosyal, çıkmazlar belirsizlikler, ayrıca beslendikleri Batılı romantik şairlerin etkisiyle öne çıkan ümitsizlik, şiirlerinde açıkça görülmektedir. makalede geleneği oluşturan ekolün güçlü temsilcisi Akkâd örnekliğinde, acı çeken, özgürlük arayışındaki halkın hissettiği ümitsizlik temasının şairlerindeki yansımasını ele aldık.